Hoi An

Helaas konden we in dit hotel maar 1 nacht blijven dus was het zetten van een wekker wederom noodzakelijk. Toch voelen we ons verkwikt, al had Onno naar eigen zeggen staande slapend in de hoek nog op zullen knappen na de afgelopen dagen, het bed was bijna zo lekker als thuis en dat was een groot kado. Met een onvoorstelbare efficiency pakken we onze spullen in en genieten we van het ontbijt. Het is alleen nog maar wachten op onze was, die zal rond 12u klaar zijn.
Het zwembad lijkt de perfect plek om op onze spullen te wachten, om daar een half uur later te vluchten voor de zon, jemig, daar was onze huid nog niet aan gewend en dit is nog maar de ochtend!

Een kopje koffie lijkt een beter plan, alleen is dat in ons hotel niet te krijgen. In plaats van dat we richting centrum lopen, gaan we naar de andere kant om daar bij een lokaal tentje de typische Vietnamstyle coffee te drinken, heeeerlijk!! En spotgoedkoop! Een kopje koffie met gecondenseerde melk en ijs kost 15.000 VND, €0,58. Naast ons zitten ze al aan het bier, wel ja het is per slot van rekening ook al 11u.
We smeden ons plan voor de komende dagen. Voor de kust van Hoi An ligt een klein eilandje waar we zowel geweldige als vreselijke verhalen over horen. Het lijkt erop dat er goede en slechte plekken zijn om te zitten en hoe dat precies zit is onduidelijk. Andere bestemmingen zijn op zich eenvoudig te bereiken, maar voor een ticket betaal je toch al gauw €150,- pp, en omdat je twee vluchten moet nemen, via Ho Chi Minh kost het je al met al toch een dag extra. Klinkt als dubbel zonde.
We besluiten iig voor 1 nacht naar Cham Island te gaan, als het tegenvalt kunnen we dan altijd nog een andere plek opzoeken. We pluizen uit hoe we er moeten komen en doen een aanvraag voor een homestay bij Airbnb. Now we wait and see.

Als we terugkomen van de koffie is de was klaar. We hebben inmiddels via booking.com een hotel midden in het centrum van Hoi An gevonden, aan de rivier wederom voor een topprijs! Het feit dat we een Vietnamese simkaart hebben is echt heel makkelijk, we kunnen al zoveel regelen onderweg, terwijl we lekker van een kop koffie genieten en van het zicht over de rijstvelden.
Als de heerlijk (naar zeep!!) ruikende was in onze backpack erbij gepropt is gaan we weer op stap. Bepakt en bezakt lopen we, als echte backpackers nemen we aan, naar het hotel waar we meteen kunnen inchecken. Ook al geven we aan dat we gister al zijn aangekomen, toch krijgen we weer een kaartje van het centrum en een korte briefing over wat we wel en niet moeten doen. Braaf wachten we tot ze klaar is en dan zijn we vrij om te naar onze kamer te gaan. De lage prijs van de kamer wordt snel duidelijk als ik mijn tas op bed zet. Onder luid gekraak zakt het matras in. Dat wordt nog wat vannacht, mijn tas weegt ongeveer 10 kg, een fractie van ons tweeën samen! Wat wel een voordeel is is dat de kamer ontzettend donker is vannacht. Dat is hij nu ook trouwens, want er zit geen raam in!

Gister hebben we aan de ene kant van de rivier de boel ontdekt, vandaag starten we aan de andere kant. Daar lijkt, behalve veel massagesalons, weinig te beleven. We maken wel een afspraak voor later die middag voor een massage en gaan toch maar terug naar de andere kant van de rivier.
Door al ons gelummel is het al bijna 13u, tijd om onze kleren te gaan passen. Als we die kant op lopen treffen we, op een terras aan een tafeltje, onze Australische vrienden aan die daar heerlijk aan de koffie zitten. Het houdt niet op!! Van alle routes die we konden nemen en van alle tentjes waar zij op dat moment konden zitten…. wat is dat toch?
Veel tijd is er niet, we hebben een afspraak met onze tailor.
Onze kleding hangt al klaar en ondanks de waarschuwing dat het allemaal er nog niet zo mooi uit zou zien, (we namen ons vooraf grappend voor om heeeel teleurgesteld te doen als we onze kleding zien), zoals het nu is zou ik al zo kopen, dus van onze grap komt niks terecht.
Er worden nog een paar aanpassingen gedaan en om 20u vanavond hebben we de final fitting.

De middag besteden we met lunchen op de lokale markt, massages en manicure (voor mij dan). Waarbij de manicure nog wel een grappige gebeurtenis was. We wilden niet eindeloos veel tijd doorbrengen in de salon, maar ik had wel zin in een paar gelakte nagels een keer (na alle ‘motorfashion’ was ik wel toe aan iets vrouwelijks), dus had ik gevraagd of ze mijn nagels eerst wilde doen en dan de resterende tijd van dat uur mijn rug en nek masseren. Ze kwam met een beter idee, het kon tegelijk! Dan hoefde ze alleen maar iemand extra erbij te roepen en dan was het, zoals alles zo een beetje hier: ‘no problem’. We onderhandelen nog wat over de prijs. Onno krijgt een drukpuntmassage en ik een ontspannende massageén manicure. Het is echt top!! Alleen liggen we in een hele krappe ruimte met in totaal 4 tafels waarvan er 3 bezet zijn en 1 persoon kan al nauwelijks zich tussen de tafels bewegen, laat staan als de masseurs elkaar moeten passeren! En dan heb ik het nog niet over ‘mijn manicure-mevrouw’ die daar, in het donker ook nog bij moet! Maar blijkbaar is het geen probleem, want ineens wordt mijn hand gepakt en worden mijn nagels 1 voor 1 geknipt. Ik lig met een kussentje over mijn ogen en heb geen idee of ze nu onder de tafel ligt of of zich vanaf het plafond laat neerdalen in een soort klimtuigje zoals in ‘Mission Impossible’ (dat is dit sowieso!), maar het lukt! Zonder me te verwonden ook nog. Het lakken bewaart ze wel voor later.
De massage is klaar en het maskertje gaat af, de dame van de manicure is al weg, ik zie geen klimtuigen of andere constructies, het blijft een raadsel. In de ruimte naast de massagetafels zit ze te wachten om mijn nagels te lakken. Het mijnwerkerslampje wat ze waarschijnlijk net gebruikt heeft legt ze net weg.

Ontspannen en opgeknapt lopen we naar buiten. Dit lijkt wel erg op vakantie!!

We kopen nog wat souvenirs en nog een paar en nog meer, hoe we dit ooit mee gaan krijgen?? Nou onze kleding laten we opsturen naar NL en dan kan dit gewoon mee. Onder het motto ‘er kan nog meer bij’ kopen we rustig door.

Om 20u gaan we gewapend met de spullen die we op willen sturen naar de kleermaker. De kleding is perfect! Het opsturen wordt geregeld en we schrikken ons een hoedje van de kosten. €97,- om 5,5 kg naar NL te sturen!! En dat terwijl we voor alle kleding bij elkaar 310,- dollar hebben betaald (€ 276,-). We betalen toch, maar als we weglopen voelt het toch niet kloppend. We mogen nog zeker 25 kg extra in het vliegtuig meenemen zonder bijbetalen, alleen past het niet goed in onze backpack zonder het te moeten pletten.

Pfff…. als we eenmaal goed en wel de hoek om zijn besluiten we er toch vanaf te zien, we gaan terug, maken de verzending ongedaan en besluiten dat we van het geld wat we uitsparen een grotere tas voor handbagage kopen en dan de boel zo meenemen.
In ons nopjes over dit plan kopen we ook meteen een nieuwe jas voor Onno en toch nog één sjaal, die ik écht niet kan laten hangen. Ik heb het nog geprobeerd, maar de verkoopster haalde steeds weer 50.000, VND van de prijs af, tot ik zwichtte. Onno was minder enthousiast over nóg een sjaal, maar volgens mij wordt dit mijn lievelingssjaal de komende tijd dus als je het mij vraagt is het de aankoop van de dag! Naast de koffiezetmachine en de souvenirs natuurlijk. Én naast de weekendtas waarmee we 97,- verzendkosten uitsparen. Kortom we hebben enorme goede zaken gedaan en de weekendtas is nog lang niet vol!!

We eten en drinken alsof het gratis is (in feite zijn we nog steeds aan het ‘verdienen’ namelijk) en maken nog een avondronde door Hoi An. Via een cocktailbar komen we rond 23u thuis en maken we een luidruchtige landing op het stokoude bed. We proberen vanaf nu niet meer te bewegen tot de wekker van 6u. Van de Airbnb aanvraag hebben we trouwens nog steeds niet gehoord, ben benieuwd waar we terecht gaan komen...