Sapa

Ik probeer heldhaftig nog even de toilet maar die hebben ze onder de trap geplaatst, het vraagt om acrobatische inspanningen om zo dicht bij de pot te komen dat ik er ook nog in kan piesen, nou dat lukt behoorlijk, een beetje enaast is ook geen ramp als je ziet wat er al op de gond ligt en aan de muur zit, vreselijk smerig. Terug in het restaurant krijgen we een heerlijke kom soep met verse groenten en beef, meer dan genoeg voor een paar hongerige toeristen, De aanwezige locals kijken wel een beetje verwonderd, twee van die reuzen op die kleine krukjes maar ze zijn heel bereid even een paar foto’s van ons te maken. Na de soep nog even in het hotel de spullen ophalen en dan op naar de nachtbus. We worden te voet opgehaald door een meisje van ongeveer 120 hoog en een hele schelle stem, we lopen nog langs een paar andere hostels om nog wat andere mensen op te halen en met een groepje van een man of tien lopen we het oude quarter uit. Trouwens de enige manier om je daar in de avond te verplaatsen het is zo mogelijk nog drukker dan verdag. Na een paar minuten lopen zijn we bij de bus, inderdaad met heuse bedden lijkt het. We worden vriendelijk maar dringend door de lilliputter verzocht onze schoenen uit te doen en niet te eten en te drinken in de bus, de schoenen in een plastic zakje wat voor die van mij nog niet meevalt, de zakken zijn te klein/of mijn schoenen te groot. Na ons te hebben geïnstalleerd gaan we richting Sapa. Na een uur of twee stoppen we bij zo’n typische nachtrestaurant en mogen we er even uit, wel onder de voorwaarden dat we onze schoenen in de bus laten en de slippers van de bus company gebruiken en vooral op tijd terug zijn. Toch willen wij er graag even uit om onze benen te strekken want die bedjes zijn best klein. De slippers die ze hebben zijn er alleen maar in maat 32 en 33 net iets te klein voor mij ,als ik er twee per voet zou gebruiken zijn ze nog te klein. Ik besluit op mijn sokken te gaan maar dat vind onze liliputer niet zo n goed idee. Ik moet toch echt een paar slippers gebruiken die dan maar 10 maten te klein zijn, Na wat spitten in de mand vind ik een paar slippers waar in net mijn tenen in krijg, dan deze maar’ Na een rondje benenstrekken en een zak chips gaan weer terug naar de bus waar ik nu toch echt mijn sokken uit moet van die kleine omdat ik met mijn sokken op de tegels heb gestaan, zorgvuldig maar ik vond het best irritant. Toch maar gedaan, om hier nu te blijven is ook niet zo n aantrekkelijke optie.Wij zoeken ons bed weer op ik trek mijn sokken weer aan en we proberen ons te installeren voor de nacht, Je kan redelijk liggen maar het is toch behelpen, het is net te klein, veel te smal en best koud in de bus het laatste deel van de rit is blijkbaar door de bergen, eindeloos veel scherpe bochten gooien je heen en weer in je bed, je eigen bed blijft zo veel beter. We rijden nu in 1 keer door naar Sapa waar we rond en uur of 5 aankomen en we nog even verder kunnen slapen in de bus. Dat laatste uurtje was voor mij wel het beste uurtje slapen. Nadat we zijn gewekt is het wachten totdat we worden opgehaald het is mistig en koud, samen met een meisje uit Korea die een jaar lang in haar eentje een werledrijs aan het maken is blijven we als laatste over en is er nog geen gids voor ons en voor haar ook niet. Dan maar even het Hostel bellen om uit te vinden hoe nu verder, de liliputter is ons daar zeer behulpzaam mee, na een half uurtje wachten worden we opgehaald door een taxi die ons naar een lokaal hotel 400 meter verderop brengt waar we weer wat medereizigers uit de bus zien. We bestellen ons ontbijt, een heerlijke kippensoep en een kop gemberthee (we hadden het inmiddels goed koud gekregen), en wachten op vervolg. Je raad het al, geen vervolg, iedereen werd opgehaald maar wij bleven zitten, net of dat wij er niet zaten. Ik vraag nog even na bij de mensen van het hotel, die zeggen, no worry, de gids is wat later, wat we dan ook maar doen, tot op heden gaat dat iedere keer goed, Na een half uurtje worden we inderdaad opgehaald door een supervriendelijke vrouw in de lokale klederdracht ze verteld ons dat ze een beetje laat was (dat hadden wij inmiddels al begrepen) en zegt in de eerste 2 minuten minimaal 10 keer so sorry, het maakt ons niet uit we zijn al/lang blij dat we zijn opgehaald.Haar man wil, als wij dat willen, onze backpack wel komen ophalen zodat we deze niet de hele dag mee door de bergen hoeven te sjouwen, wij stemmen in, het lijkt ons een prima idee, we laten bijna alles achter in het hotel. Na 5 minuten op weg te zijn komen we er achter dat we onze rain covers zijn vergeten en Lay May, onze gids, zegt dat we die vandaag waarschijnlijk wel nodig zullen hebben, dus weer terug naar het hotel, geen enkele vorm van stress, alle tijd, het lijkt wel vakantie. Bij het hotel aangekomen vissen we onze regenkleding uit onze back packs en op de stoep komen wij haar man tegen die op de scooter onze bagage op komt halen, vanmiddag zien we hem en hopelijk onze bagage bij hun thuis, Nu op weg de bergen in maar eerst moeten we de hoofdstraat in het dorp oversteken. Het is zaterdag en het is erg druk, luid toeterende auto s motoren en scooters komen voorbij. Laj May staat enkele minuten langs de kant van de weg te wachten tot dat ze kan oversteken maar ze gaat maar niet. Hier lijken wij dan ineens de gidsen, na een paar dagen in Hanoi zijn wij wel opgewassen tegen een straatje als dit oversteken, we pakken haar bij de arm en loodsen haar door het drukke verkeer. Ze lijkt aan de overkant zichtbaar opgelucht, vanaf nu is het haar terrein. We lopen nog een stukje door de hoofdstraat om vervolgens rechts af te slaan, al na 50 meter zijn we in een andere wereld, het wordt stil, het asfalt wordt vervangen door keien en klei en de uitlaatgassen verdwijnen. De eerste tegenliggers die we tegenkomen zijn een oude vrouw, een buffel en een klein meisje, we zijn in een andere wereld, heerlijk. Al lopend verteld Laj May van alles over het leven in de bergen en over wat wij tegen komen, zij spreekt verbluffend goed Engels wat zij, naar later blijkt, zich zelf heeft aangeleerd. Ze is een mooie en inteligente vrouw die het naar Vietnamese begrippen heel goed doet. We lopen door de bergen en door sterk wisselende landschappen, rijstvelden en riviertjes, de zon zien we regelmatig maar wordt wel afgewisseld met wolken waar je echt op sommige momenten door heen loopt. Het kan zo zijn dat je het ene moment lekker in de zon loopt en het andere moment net voorbij een rotsformatie in de wolken loopt er trekt dan zo n koude deken over je heen dan zijn we weer echt blij met onze jassen. We lopen door verschillende dorpjes richting het dorp waar Laj May en haar gezin woont het is ongeveer 13 kilometer verderop, Onderweg komen we een vrouwtje tegen, we praten even wat (via onze gids) en wisselen onze namen uit, hierna volgt zij ons verder op onze tocht. We lopen door dorpjes en letterlijk door boerderijen tussen de varkens, kippen en buffels richting het dorp van bestemming, Ergens midden tussen de riviertjes komen we nog een vrouw tegen die een praatje met ons aanknoopt en vervolgens ons ook blijft volgen. De groep is inmiddels gegroeid van drie naar 5. We passeren een rivier die vol staat met schuim, het ziet er echt vreemd uit, wij dachten nog aan sneeuw maar daar was het toch echt te warm voor. Dat klopte want het was zeepsop, afkomstig van het wassen van kleding verder stroom opwaarts. Eindelijk werd het ons duidelijk waar de witte ijst vandaan komt,de witte rijst is dus gebleekt door het zeepsop uit de rivier, eet smakelijk. Na nog ruim een uur door en langs de rijstvelden komen we aan bij een homestay annex winkel annex restaurant annex woning waar we even stoppen. De vrouwen die al zo n uur of twee drie met ons meeliepen haalde de manden van hun rug en vroegen ons vriendelijk of wij iets van hun handwerk wilde kopen, ze hadden blijkbaar gewacht met het aanbieden tot dat wij ergens stopte. Het waren sjaals en geborduurde kleden die zij zelf om hun middel knopen en over hun kont hangen (super bewerkelijk maar niet mijn ding) wij kopen eerst een sjaal en later nog een paar sjaals. Naast de tafel waar wij zitten staat een stapel bamboestokken, de eigenaar begint een van deze stokken te ontdoen van de bast en hakt deze in stuken van een centimeter of 30. Wij krijgen allemal een stuk je kan deze afkauwen, het sap is heerlijk en de restanten spuug je maar ergens op de grond, goed voor je tanden en heerlijke van smaak. Wij vervolgen onze weg en lopen richting het dorp, ergens onderweg klimmen we op een uitkijkpunt en Lai May wijst ons haar huis aan, in de verte met een rood dak, het lijkt niet zo ver maar schijn bedreigd. Na nog ruim een uur flink doorstappen doen we de lokale markt aan waar zij inkopen doet voor het avond eten. Bamboe en wat mandarijnen, zij kent alle mensen op de markt, ze is duidelijk bijna thuis. Ze zegt dat we er bijna zijn, nog een klein stukje omlaag, dan nog even wat afdalen en het laatste stukje een beetje naar boven. Nou dat hebben mijn spieren geweten, bijna boven passeren wij het huis van haar zus en later dat van haar moederzij zit buiten en is bezig een borduurwerk te maken, iets waar hier alle vrouwen iedere vrije minuut aan besteden. Boven komen we bij haar thuis, het huis hebben zij zelf gebouwd en lijkt meer op een schuur verdeeld in twee delen, het eerste deel is hun huiskamer, slaapkamer en keuken in een. Het enige meubilair is een tafel, wat stoelen, wat krukjes en wat servies dat makkelijk op twee plankjes past verder is het leeg. Alles gebeurd rondom een open vuur in de kamer. In het tweede gedeelte is onze slaapkamer, het bed is groot genoeg, ook voor mij maar best hard, de bodem bestaat uit een paar steigerdelen met een deken erop. Om het ons gemakkelijk te maken krijgen wij een extra deken zodat wij lekker zacht liggen. We hebben even tijd om ons te installeren in onze kamer, een met wanden afgescherd gedeelte in de grote open ruimte, de wanden lopen niet tot het dak en het dak is aan de voor en achterkant open zodat de rook van het vuur en de warmte er weer uit kan, wij en onze spullen zullen lekker naar vuur ruiken. We gaan met z n allen (Lai May, haar man, zoontje en dochter) aan tafel en krijgen een heerlijk maal voorgeschoteld, rijst met banmboe, gewokte kool, spicy eend en gebakken varkensvlees wat zij al 15 dagen boven het vuur hadden hangen, De lekkerste maaltijd in dagen terwijl wij echt goed hadden gegeten, Na het eten spelen we wat spelletjes met haar zoon, een leuk gastje van een jaar of 8. We doen spelletjes met dat wat wij hebben want speelgoed is er niet, Het leukste spel was verstop de sigarettenfilter, een van de grond geraapte filter waarschijnlijk van een van de voorgaande toeristen en dan raden in welke hand hij zit, hij, en wij, vonden het prachtig, om een uur of 8 half 9 was het voor allemaal tijd om naar bed te gaan, geen TV geen Radio, geen internet, alleen de wermte van het haardvuur, de stilte maar ook het geluid van de varkens en kippen en de gezelligheid van elkaar. Wat een vredige en eenvoudige wereld. Na ons te hebben gewassen in een schuurtje buiten duiken we lekker ons bed in. Het is koud maar onder de stapels dekens die wij hebben gekregen is het toch al snel lekke warm. Er zijn geen lakens, dus hopelijk waren onze voorgangers een beetje schoon of zijn de dekens nog recentelijk gewassen, maar niet te veel over nadenken, we vallen snel in slaap,

De volgende ochtend worden we wakker van de geluiden van de varkens en de haan, wij horen ook de familie al rondscharrelen, ze maken het vuur aan en geven de beesten te eten. Wij frissen ons op en zoeken nog maar een paar sjaals uit, na een uurtje wakker worden en genieten van de ochtendrust gaat Laure even mee naar de tuin kijken en ze komen na 10 minuten terug met de groenten voor het ontbijt, wat verder bestaat uit rijst en het heerlijke gebakken varkensvlees, Wat een goede start vn de dag. Om een uur of half 10 vertrekken we voor een tracking van ca 8 kilomter, een peulenschil voor die getraine lijven, onze backpack worden weer naar het hotel in het dorp gebracht, wat een luxe, Het is onderweg erg mistig en vochtig, de paden zijn slecht en glad. We lopen veel over paden met diep uitgesleten voren van de scooters die daar blijkbaar veel rijden. Zo af en toe zien we iets van de dalen onder ons en de hoogte van de paden waar we lopen, soms misschien maar goed dat we niet zien waar we lopen. We stoppen onderweg voor een kop thee en wat te eten bij een soort supermrktje annex restaurant eigenlijk een huiskamer en keuken waar ze ook nog wat andere dingen verkoen zoals chips, chocola, wasmiddel e.d. Daarna zetten we onze tocht voort en wordt het minder koud en mistig, we zien en voelen de zon zo af en toe, heerlijk. Op een gegeven moment wordt het pad vervangen door een betonnen pad van een meter of drie breed, ech foei lelijk in het prchtige groene landschap. Lay may verteld dat deze weg recentelijk is aangelegd door de regering en zijn er blij mee is, Hij is speciaal aangelegd om de onderwijzer van de school het mogelijk te maken iedere ochtend naar de school te reizen en veel gezinnen met kinderen hun kinderen ook daadwerkelijk naar school kunnen laten gaan het wordt zo ineens veel bereikbaarder. Zijzelf heeft daardoor een opleiding moeten missen, de school was gewoonweg te ver weg.We praten onderweg nog over de verschillende werelden waarin wij leven, zij in de eenvoud en hun handmatige arbeid, met de warmte van hun familie altijd dichtbij. Wij in onze schijnbaar oneindige strijd om meer en meer en vaak het gebrek aan warmte van je familie want daar is geen tijd voor Als mensen oud zijn verdwijnen ze in tehuizen daar waar ze in de Vietnamese cultuur bij de familie blijven. Wie is er nu gelukkiger kan je je afvragen.Beneden komen we aan bij de weg waar we wachten op de bus die ons naar het dorp brengt. We lopen nog wat over de markt waar we de hondenkoppen inderdaad zien (ik beslit hier geen foto s van te maken, het is echt te stuitend maar ze worden hier dus nog steeds gegeten. We ontmoeten nog wat mensen op de markt en Lay May doet goed zaken, ze krijgt van verschillende mensen Lucky money voor haar dochter, een mooi gebaar van volledige vreemdelingen. Ik ben wel een soort atractie daar, mensen proberen voorzichtig achter mij te gaan staan om te kijken hoe groot ik dan wel ben of hoe klein zij dan wel zijn.
We kijken nog even naar een soep pakket wat we daar zouden kunnen kopen met veel soorten kruiden maar ook met gedroogde salamanders, zeesterren slangenhuid, een grote paddenstoel en nog veel meer exotische zaken, we besluiten het toch maar niet te kopen, we krijgen vast problemen bi de douane ls we dit meenmen. Dan is ons avontuur in Sapa bijna voorbij, we nemen afsheid van Lay May en lopen naar het busstation, onderweg drinken we nog een glaasje bamboesap en na 10 minuten wachten vertrtekte de slaap bus weer richting Hanoi. De eerste 2 uur rijden we door hoge bergen en wegen met uitsluitend haarspeldbochten, nu zien we pas hoe hoog het is, we kijken zo vanuit ons bed de afgrond in waar de bus akelig dicht langs rijd, langs de weg zien we van alles, mensen die er werken, van alles verkopen en zelfs een slagerij waar net een buffel werd geslacht, dat allemaal in de berm langs een drukke weg. De terugweg verloopt voorspoedig al hoewel hij voor het gevoel wel veel langer duurt, Dat vind onze chauffeur ook en hij geeft nog maar wat meer gas op de smalle bergweg vol met haarspeldbochten, een andere bus voor ons rijd blijkbaar niet snel genoeg en die wil hij voorbij, Na een kwartier lang proberen op een weg waar het al een hele tour is 1 bus door de bochten te sturen probeert hij nu toch echt de voorganger te passeren, uiteraard zonder zicht wat er aan komt want dat is daar onmogelijk. Luid toeterend zijn wij naast de bus en komt er een enorme vrachtwagen de bocht om gedendert, wij moeten vol in de remmen en komen een soort van dwars op de weg bijna tot stilstand, rakelings mist de vrachtwagen al luid toeterend onze bus, pfff iedereen zit recht op in zijn bed, wat een idioot. Om het verhaal compleet te maken gaat de chauffeur en de bus tanken. De bus neemt genoegen met diesel, de chauffeur met een soort waterpijp die ze hier veel roken, als dat maar goed gaat.Het is weer echt koud in de bus en Laura loopt door de airco tocht echt een flinke kou op, dat ontdanks twee dekens en een jas. Om een uur of 10 zijn we in Hanoi, onderweg naar het hotel nemen we nog een gember thee voor Laura om een beetje op te knappen en een Egg koffie voor mij op ons vavoriete koffie terrasjee, ze herkennen ons al. Aangekomen bij het hostel blijkt dat er geen kamer voor ons beschikbaar is, wel vervelend na zo n lange dag, dan wil je gewoon lekker douchen en naar je bed, maar helaas. De mensen in het hostil helpen ons goed met het vinden van een andere plek, wat binnen 10 minuten is geregeld. Ik moet nog een beetje aandringen op het feit dat het mij redelijk lijkt dat zij onze taxi betalen (ze doen dan altijd eerst of ze je niet horen, dan dat ze je niet vestaan en als je dan nog niet tevreden bent geven ze je antwoord) Binnen een half uurtje zitten we in een ander hotel dicht bij het busstation, handig want morgen gaan we met de bus. Het bed is lekker schoon, de badkamer daarentegen is echt smerig, Asmaa zou hier helemaal op los gaan. We drinken nog een biertje en duiken dan lekker in bed, het was weer een langen en geweldige dag.